BYĆ DLA NICH MAMĄ JAK NAJDŁUŻEJ…

Nigdy wcześniej nie myślałam ,że kiedykolwiek będę musiała błagać ludzi o wsparcie finansowe… Po prostu prosić, aby kupić kawałek zdrowia, aby móc być mamą dla moich dzieci…

A podobno zdrowia się nie kupuje, a jednak tak… Około już 16 lat temu zauważyłam, że z moim zdrowiem coś nie dobrego się dzieje. Zaczęłam utykać na nogę, zrobiła się krótsza o 1,5 cm. Byłam bardzo słaba. Wtedy myślałam, że to skutek nierównych nóg. Następnym symptomem były momenty, kiedy zwłaszcza po nocy nie czułam nóg. Dopiero po porządnym rozmasowaniu czucie powracało. Lekarz zauważył, że łopatki zaczęły mi bardzo odstawać. Rozpoczęły się wizyty u różnych lekarzy, pobyty w szpitalach, ciągłe badania, niektóre bardzo bolesne. Nigdy, nawet w najgorszych snach, nie pomyślałam jaką diagnozę usłyszę w ostateczności DYSTROFIA-DWUOBRECZOWA TYPU 2-A czyli POSTĘPUJĄCY ZANIK MIĘŚNI. Wtedy zawalił mi się Świat. Było to w 2006 r.

DYSTROFIA MIĘŚNIOWA to bardzo ciężka i jak dotąd nieuleczalna choroba. Niestety bardzo szybko i zupełnie bezlitośnie postępująca. Powoduję zaniki mięśni w całym organizmie, również organów wewnętrznych. Dotarło do mnie ,że przestanę chodzić ,trzymać sztućce, podawać rękę, siedzieć, a nawet samodzielnie oddychać. Dotarło do mnie, że to koniec życia, wegetacja. Obawa, że taki czas zbliża się wielkimi krokami, a ja nie mam szansy się ratować, stała się nie do zniesienia. Patrząc na dzieci ledwo powstrzymywałam łzy, kiedy ich nie było wyłam w niebo głosy pytając dlaczego. Wpadłam w silną nerwicę, mam kłopoty z sercem. Choć nauczyłam się z tym żyć, to nigdy się nie pogodziłam z wyrokiem, bo dla mnie to wyrok śmierci.

Na dzień dzisiejszy już potrzebuję wsparcia drugiej osoby. Mam problem w najbardziej prostych czynnościach jak uczesanie włosów (muszę prosić córkę, gdzie role powinny być odwrotne), myciem zębów, utrzymaniem kubka w jednej ręce.

Cierpię przez silne, nie do wytrzymania bóle kręgosłupa, bioder. Pokonanie jakiegokolwiek dystansu jest niemożliwe bez kijków treckingowych .

Mam dwójkę dzieci to one są moją siłą, aby walczyć. Walczyć o to, aby dzielić z nimi życie, wspierać, patrzeć jak dorastają, cieszą się życiem, przytulić w chwilach gorszych. Chcę po prostu przy nich być… Być w miarę sprawą matką, a nie ich koszmarem i balastem życiowym. Nie mogę dopuścić do tego, aby choroba posadziła mnie na wózek. Muszę zatrzymać ją teraz póki nie jest za późno, ponieważ skutków dystrofii nie da się już cofnąć.

Pojawiła się ogromna szansa na zatrzymanie tej choroby jest to leczenie mezenchymalnymi komórkami macierzystymi, które posiadają zdolność regenerowania uszkodzonych komórek. Są osoby, które już podjęły się leczeniu i efekty są naprawdę imponujące. Ta terapia to jedyna szansa na życie, na chociaż w miarę godne życie. Zostałam zakwalifikowana do leczenia. Mogę zacząć w każdej chwili, ale niestety bariera, która została mi postawiona to koszty. Moje życie wyceniono na prawie 200 tyś. zł. Dla mnie, dla mojej rodziny i znajomych jest to kwota nierealna, dlatego z całych sił swoich i z całego serca zwracam się do was o jakąkolwiek pomoc. Każda wpłacona złotówka to krok bliżej po zdrowie.

Pomóżcie być mi matką jak najdłużej, matką na nogach dla swoich dzieci. Z okazane dobre serduszko składam ogromne podziękowania. Nigdy nie zapomnę wam tego ,że dzięki wam mam szansę widzieć uśmiech swoich dzieci i w miarę godnie żyć. DZIĘKUJĘ!!!

Pomóc Monice można dokonując wpłaty na konto:

Fundacja Pomocy Dzieciom i Osobom Chorym “Kawałek Nieba”