JEDYNĄ NADZIEJĘ MAM W WAS…
Historia Wioli
Mam na imię Wiola, mam 30 lat. Czas pędził swoim torem do momentu gdy styczniu 2017 roku trafiłam do szpitala z podejrzeniem odmy gdyż szybko się męczyłam i ciężko mi było odprowadzać córkę do szkoły, a tym bardziej funkcjonować w pracy.
Po dotarciu do szpitala robiono mi milion badań, ale żaden z lekarzy nie umiał powiedzieć co mi jest. Jedyną wiadomością uzyskana od lekarza było to że w moim prawym płucu znajduje się 2,5 litra płynu i będą mnie odbarczać. Wożona byłam od Oddziałów Wewnętrznych po Ginekologie sama nie wiedząc dlaczego???? Po kilku tygodniach zostałam wypisana z Oddziału Ginekologicznego w Gnieźnie z rozpoznaniem guza jajnika i guza wątroby ze skierowaniem do Wielkopolskiego Centrum Onkologii w Poznaniu tylko dlaczego skoro coś mi się dzieje z płucem??? Odpowiedź była prosta ma pani nowotwór złośliwy ale nie wiemy gdzie: płuco, wątroba, jajniki. Na każdym obchodzie słyszałam tylko od lekarzy ,,otwieramy ją „ co będzie to usuniemy”, po 2 tygodniach zlecone zostało badanie PET które potwierdziło nowotwór płuca.
I tak znowu zostałam skierowana do innego szpitala na Oddział Torakochirurgii gdzie odbył się zabieg pobrania wycinka do badań histopatologicznych. Diagnoza była jasna Gruczolakorak!! W mojej głowie wirowało dużo myśli czy to już koniec przecież sama wychowuje 7 letnią córkę, co teraz ze mną będzie. Na własną rękę szukałam najlepszej kliniki w Polsce która zajmuje się leczeniem raka płuc. Postanowiłam wyruszyć do Bydgoszczy gdzie uzyskałam badanie genetyczne, dzięki któremu dobrali chemię celowaną. Tabletki te zaczęłam przyjmować od 22.03.2017 i wszystko wskazywało na znaczna poprawę, pojawiła się nadzieja na lepsze jutro jednak 27.09.2017 roku czar prysł ponieważ tomograf wykazał nową zmianę i tak lekarz z Onkologii zostawił mnie bez leków, bo skoro nie działają to nie są refundowane.
Mam skierowanie na badanie PET na które trzeba czekać od 5 do 7 tygodni a czas ucieka. Lekarz z Ambulatorium Onkologicznego proponuje konsultacje w innych placówkach gdzie prowadzą badania kliniczne ale ja nie chce być ciągłym królikiem doświadczalnym. Chcę być w końcu leczona i czuć że to jest robione. Na dzień dzisiejszy jestem bez leków, bez nadziei w takim samym stanie jak podczas postawienia diagnozy w marcu. Boję się że płyn znowu zaleje moje płuco. Chciałabym podjąć leczenie za granicami Polski ale nie stać mnie na takie leczenie. Sama od 7 lat wychowuję córeczkę.
