ABY ŻYĆ I NADAL POMAGAĆ INNYM Z CAŁEGO SERCA…

Gdy dziś siedzę i wspominam moich 74 lata życia łezka kręci się w oku. Urodziłam się na terytorium obecnej Ukrainy. W wieku 5 lat wraz z rodzicami i rodzeństwem osiedliliśmy się w Polsce na tzw. Ziemiach Odzyskanych. I rodzice i dziadkowie bardzo mocno dbali o tradycje wyniesione z domu, ale dbali również o to, byśmy i ja i moje rodzeństwo zdobyli wykształcenie. Ja wybrałam drogę niesienia ulgi w cierpieniu i zostałam pielęgniarką. W szkole pielęgniarskiej nawiązałam najpiękniejsze przyjaźnie, które trwają do dziś i są tak samo serdeczne jak przed laty.

Jeszcze w szkole poznałam mojego obecnego męża Wacława. Pobraliśmy się zaraz po tym, jak skończyłam szkołę, wyjechaliśmy do Poznania. Pracowałam w przychodni w Swarzędzu. Ale praca mojego męża wymagała od nas częstych przeprowadzek. Przez kilka lat mieszkaliśmy w Nowym Mieście n/Pilicą. W tamtejszym szpitalu o pracowałam jako pielęgniarka na oddziale pediatrycznym. W tamtych czasach przepisy nie pozwalały rodzicom na stały pobyt ze swoimi dziećmi na oddziałach szpitalnych. Więc to ja i moje koleżanki starałyśmy się zastąpić naszym małym pacjentom opiekuńcze ramiona rodziców. Karmiłyśmy, przewijałyśmy, tuliłyśmy, ocierałyśmy z buziek łezki bólu, strachu i tęsknoty. Zawsze starałam się dać moim podopiecznym jak najwięcej ciepła, by czuli się bezpiecznie mimo pobytu w szpitalu. Czy mi się to udało? Nie wiem. Ale mam nadzieję, że tak.
Gdy przeprowadziliśmy się do Piły oczywiście niezwłocznie podjęłam prace w zawodzie. Bo praca była moją pasją. Nieustannie poszerzałam swoją wiedze zdobywając kolejne specjalizacje. A wszystko po to, by misję, jaką było moje życie zawodowe wypełniać zawsze jak najlepiej. By ci, którym los podarowała brzemię choroby zawsze znaleźli u mnie potrzebną im pomoc. Jednocześnie zawsze z godnością reprezentowałam środowisko zawodowe, które darzyło mnie ogromnym zaufanie i szacunkiem.

Gdy 18 lat temu przeszłam na emeryturę, obiecywała sobie odpoczynek i czas dla najbliższych. Jednak niespokojna dusza, która we mnie siedzi nie pozwoliła mi zamknąć się w czterech ścianach. Wciąż aktywna, wciąż musiałam coś robić. Więc zaangażowałam się w działalność Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Moje dzieci skończyły studia, założyły własne rodziny i uszczęśliwiły mnie i mojego męża wnuczkami. Michał jest studentem Kasia uczennicą drugiej klasy gimnazjum, Oliwka jest w trzeciej klasie szkoły podstawowej, a najmłodszy Kacperek absorbuje uwagę nas wszystkich.
Pewnie moja opowieść wydaje się być historią życia szczęśliwej, spełnionej zawodowo, towarzysko i rodzinnie kobiety, która nie wie co to kłopoty. A jednak. Los wystawił mi rachunek za moje piękne dotychczas życie.

Chcę się cieszyć życiem, chcę pomagać innym jak dotąd. Ale dziś sama potrzebuję pomocy. Bo tylko dzięki pomocy innych mam szansę wygrać. Czy mam prawo prosić o pomoc? Sami oceńcie.

Każdemu, kto odpowie na moje pytanie twierdząco i pomoże mi stawić czoła diagnozie, która dziś jest wyrokiem na mnie już dziś z całego serca dziękuję.

Pomóc Wandzie można dokonując wpłaty na konto:

Fundacja Pomocy Dzieciom i Osobom Chorym “Kawałek Nieba”