TA HISTORIA NIE POWINNA SIĘ WYDARZYĆ…

Jak to było?

Wracaliśmy od mojej babci z Wrzeszcza. Nie pamiętam co się wtedy działo… nie pamiętam momentu wypadku… Ostatnia rzecz to była moja rozmowa z Pawłem, że w domu położę najpierw Majkę spać, a później Marcela. Dzieci były śpiące. Majka już przysypiała. Może gdyby nie zasypiała w tamtym momencie… Siedziałam z tyłu pomiędzy dziećmi. Maja z lewej była w foteliku, Marcel z prawej przypięty pasami przytulony do mojej ręki. Co się działo na miejscu po uderzeniu wiem tylko z Pawła i mamy opowiadań.. Maja uderzyła głową o przednie siedzenie, bo nie zadziałały pasy samochodu. W tym momencie straciła przytomność… Serduszko się zatrzymało…

Marcel płakał z bólu i strachu. Ja leżałam na nim… Paweł ocucił mnie, wiedział już, że żyje, ale widział moje połamane nogi, nienaturalnie ułożone, każda w inną stronę. Wyciągnął spode mnie Marcelka. Ktoś się zatrzymał by pomóc… dał mu go. Wtedy wyciągnął Majkę… Nie oddychała, była chłodna i sina. Nie wiem skąd miał siłę… reanimował ją do przyjazdu karetki. Po raz drugi dał jej życie.

Trafiliśmy do szpitala… Z powodu moich obrażeń i krwotoku wewnętrznego musieli zrobić cesarkę. Lenka dostała po urodzeniu 1 pkt…tylko…biło jej serduszko. Majeczka miała szczęście, że kości czaszki nie uszkodziły jej skóry głowy… W przeciwnym razie nie ratowali by jej… Po cesarce i przetoczeniu mi krwi nie dawali nam szans. Noc miała zasądzić o wszystkim. Mój mąż, mama i siostra mieli być gotowi na najgorsze, mieli stracić trzy ukochane osoby… Ale nic z tego. Lenka z godziny na godzinę czuła się lepiej. Z Mają było długo źle.
Kiedy obudziłam się rano mój brat stał nade mną, płakał i dziękował. Nie wiedziałam wtedy dlaczego… Lekarz powiedział, że gdyby nie ja Marcelek – mój bratanek by nie przeżył. Uratowałam mu życie, ale nie ochroniłam córki. Dlaczego? Przecież obiecałam jej ,że zawsze będę ja chronić,że zawsze będę przy niej… Miała być bezpieczna…

Lilianna