WALKA O ZDROWIE I ŻYCIE MOJEJ UKOCHANEJ CÓRECZKI MARYSI

Nazywam się Anna Mularczyk i jestem samotnie wychowującą mamą dwójki dzieci. Marysia ma 1,5 roku, Dorian ma 6 lat.

Marysia do 5 kwietnia b.r nie chorowała. Była dzieckiem pełnym energii. Mieliśmy plany, marzenia. Niestety los Nas nie oszczędził. Pomimo ochrony i zabezpieczenia dzieci przed zakażeniem, Nasza Marysia ciężko zachorowała. Dnia 5 kwietnia o godzinie 3.09 w nocy, obudziłam się i zobaczyłam Marysię w stanie drgawkowym prawostronnym, z wysoką temperaturą, bez kontaktu.. całą w wymiocinach.

Natychmiast wezwaliśmy pogotowie ratunkowe. Ratownicy od razu wskazali udar mózgu. Wskazówką dla nich była różnica wielkości źrenic. Podjęto decyzję o transporcie powietrznym do szpitala w Gdańsku. Marysia trafiła na OIOM w szpitalu Copernicus. Szpital wykonał badania, udar został wykluczony. Niestety test PCR wyszedł dodatni.. podjęto decyzję o transporcie Marysi do szpitala Zakaźnego w Tczewie. Marysia trafiła tutaj bez kontraktu, z niedowładem prawostronnym. Lekarze określali stan Marysi jako ciężki, zagrażający życiu.

Po rezonansie magnetycznym wykazującym ogólne stany zapalne mózgu lekarze włączyli leczenie przeciw zapaleniu mózgu. Niestety stan Marysi zaczął się pogarszać, napady drgawkowe powracały. Po lewostronnym ataku drgawkowym podjęto decyzję o intubacji, a lekarze w obawie o życie mojego dziecka postanowili przekazać pacjenta do szpitala im. Polanki w Gdańsku na oddział OIOM. To tutaj po tygodniu przebywania w stanie ciężkim. Tomograf komputerowy z kontrastem wykazał rozległy udar niedokrwienny lewej półkuli mózgu. Marysia do 18 kwietnia przebywała naOIOM-ie. Lekarze walczyli o jej życie.

Mimo bardzo ciężkiego stanu udało się Marysia wybudziła się z śpiączki farmakologicznej. Stary jakie wyrządził udar są ogromne. Marysia nie trzymała głowi, nie siedziała, nie ruszała w ogóle całą prawą stroną ciała. Nie śmiała się, jej twarz była bez mimiki, płacz był bez tonacji.

Dnia 18 kwietnia pozwolono mi przebywać z dzieckiem na oddziale pediatrycznym tego samego szpitala. Następnie 20 kwietnia dostaliśmy przetransportowani do Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku, na oddział Neurologii Rozwojowej. Tutaj Marysia przeszła kolejne badania, włączono kolejne leki. W EEG nie stwierdzono zmian padaczkowych.

Dnia 29 kwietnia zostaliśmy wypisani do domu i zaczęliśmy walkę o sprawność Marysi. Wszystko szło bardzo dobrze. Prywatna codzienna fizjoterapia poprawiła stan kończyn. Asymetria twarzy zaczęła ustępować. Niestety 5 czerwca koło godziny 22. Marysia znowu zaczęła dziwnie się zachowywać, straciła kontakt, wymiotowała. Znowu helikopter, Gdańsk, tomograf.. znowu strach, niewiedza.. dzięki uprzejmości lekarza lotniczego oddziału ratunkowego dowiedziałam się że nie ma nowych zmian w mózgu a zatorowość została wykluczona. Marysia znowu trafiła do UCK gdzie wdrożono leczenie przeciwpadaczkowe. Myśleliśmy że to już koniec złego. Że leki działają. Pomimo utraty tego co nadrobiliśmy rehabilitacją nie poddawaliśmy się i dalej walczyliśmy.. Marysia musi w końcu sama pokonać kolejne kroki. Samodzielne kroki.

Dnia 10 lipca stan Marysi zaczął się pogarszać, przestała stawiać kroczki, zaczęła się wywracać. Dnia 11 lipca pojechaliśmy do Kliniki neurologii rozwojowej gdzie 12 lipca przyszedł kolejny duży atak odbierający wyrobione czynności. Decyzja o podwyższeniu dawki leku, zlecenie intensywnej rehabilitacji, hydroterapii..

Niestety rehabilitacja ruchowa Marysi zabiera większość naszych środków pieniężnych. Ja sama musiałam zrezygnować z pracy na rzecz opieki nad Marysią- przeszłam na zasiłek. Proszę o pomoc.

Pomóc Marysi można dokonując wpłaty na konto:

Fundacja Pomocy Dzieciom i Osobom Chorym Kawałek Nieba