NACZYNIAK W MÓZGU KTÓRY PĘKŁ W 9 MIESIĄCU CIĄŻY…

Nasze życie zmieniło się diametralnie 9 marca tego roku. Z jednej strony wielkie szczęście – urodziła nam się długo wyczekiwana córeczka Marcelina. Z drugiej zaś smutek i ból – żona bardzo ciężko zachorowała…

Będąc w 9 miesiącu ciąży, niezdiagnozowany i ukryty do tej pory naczyniak mózgu pękł tworząc w głowie krwiak wielkości pięści. Gdy lekarze zobaczyli zdjęcia z tomografii komputerowej powiedzieli, że chcą uratować dziecko, bo tylko ono ma jeszcze szanse. Po pilnym cesarskim cięciu okazało się, że córka nie oddycha – działały na nią wszystkie leki, które otrzymała jej mama. Na szczęście lekarzom udało się ją uratować i została przeniesiona na oddział neonatologii, gdzie spędziła dwa tygodnie. Teraz żyje i ma się dobrze, choć mama nie widziała jej do dziś na oczy…

Po cesarskim cięciu moja żona Kasia została w trybie pilnym przewieziona do innego szpitala. Jej stan był krytyczny, była już w bardzo głębokiej śpiączce, zaś funkcje życiowe były utrzymywane sztucznie przez sprzęt medyczny. Lekarzom udało się opanować wylew krwi, usunąć krwiaka, choć naczyniak został w głowie – operacja mająca na celu jego usunięcie lub unieszkodliwienie w radomskim szpitalu była niemożliwa. Mimo to, operacja udała się, ale… po kilku dniach stan żony pogorszył się, obrzęk mózgu narósł, w związku z czym konieczne było usunięcie kości czaszki. Po około dwóch tygodniach w śpiączce, żona trafiła do szpitala w Warszawie, gdzie przeprowadzono zabieg embolizacji – odcięcia naczyniaka od układu krwionośnego. Po tym zabiegu stan Kasi poprawił się, choć do pełni zdrowia było… i jest bardzo daleko.

Uszkodzenie mózgu jest bardzo rozległe i objawia się całkowitym paraliżem prawej strony ciała, głęboką afazją mieszaną (brak mowy, brak umiejętności czytania i pisania, rozumienia, problemy ze wzrokiem itp.). Obecnie prowadzona jest rehabilitacja, która ma na celu zmniejszenie skutków uszkodzenia mózgu. Ile to potrwa? Tego nie wiedzą nawet lekarze… Czy sprawność wróci? Tego nie wie nikt.

Ja wierzę, że żona wróci do domu i będzie pomagać mi w wychowywaniu córki. Wierzę, że kiedyś zaprowadzi ją do przedszkola, będzie ją uczyć mówić, pisać i czytać. Wierzę w to, że będzie choć w części tak, jak kiedyś.
Wiele osób mówi mi, że jestem dzielny, że jestem bohaterem, bo nie załamałem się. Nie zrezygnowałem z walki o żonę. Doceniają to, że potrafię zaopiekować się córką lepiej niż ktokolwiek inny, a przy tym mam czas, aby w wolnej chwili, gdy ktoś z rodziny zajmuje się Marcelinką, pomóc żonie w rehabilitacji, załatwiać sprawy szpitalne, pracować i wszystko organizować. Trochę mnie to śmieszy, bo ja mam zupełnie inne zdanie… To moja żona jest bohaterką. Wygrała z chorobą, walczy ile może, by wreszcie zobaczyć swoją córkę, przytulić ją i potrzymać choć przez chwilę.

Pomóc Kasi można dokonując wpłaty na konto: